Youth: ένας διάλογος γι’ αυτό που χάνεται…

“Τα βλέπεις αυτά τα βουνά; “
“Οι Άλπεις είναι φυσικά!”
“και αυτή την κορυφογραμμή απέναντι, πόσο καλά τη διακρίνεις;” ρωτάει ο Harvey Keitel τον Michael Caine στο έργο Νιότη (Youth) του Paolo Sorrentino.
“Αλήθεια, πότε ήταν που τη βλέπαμε τόσο κοντά;”
“Όσο περνούν τα χρόνια όλα τα περασμένα απομακρύνονται – μιας και το παρελθόν καθώς φεύγει πίσω, μοιάζει όλο και πιο μακρινό…”

Υπόθεση: ένας διάσημος αλλά όχι πλέον εν ενεργεία, διευθυντής ορχήστρας (Michael Caine) μαζί με τον φίλο του σκηνοθέτη ταινιών  (Harvey Keitel) βρίσκονται στις Ελβετικές Άλπεις για διακοπές σε ένα χειμερινό κέντρο αποτοξίνωσης και ανανέωσης.
Στην πορεία των διακοπών τους, θυμούνται περιστατικά της ζωής τους προσπαθώντας να τα συνδέσουν με την τωρινή τους ζωή.

Έτσι το έργο είναι μια προσπάθεια να πιαστεί το παρελθόν, όπως η κορυφογραμμή που κοιτάζουν στο ταξίδι τους σ’ αυτό το θέρετρο στις Άλπεις, που μοιάζει πλέον απόμακρη, απροσπέλαστη δυστυχώς, εντελώς.

Ό,τι απομακρύνεται και όσο απομακρύνεται, υπόκειται στο νόμο της φθοράς και της αλλοίωσης. Ο χρόνος δεν ξεχωρίζει κανέναν ούτε άσημους ούτε διάσημους, ούτε πλούσιους, ούτε φτωχούς. Τα αποτυπώματα του καθώς αυτός κυλά, δεν μπορούν να σβηστούν  -και στους ανθρώπους, και στα περιστατικά της ζωής τους- φυσικά αλλοιωμένα κι αυτά, μοιάζει να λέει ο χαρισματικός Ιταλός σκηνοθέτης.

Δυο χρόνια μετά τη βραβευμένη με Όσκαρ “Τέλεια Ομορφιά” (La Grande Belezza /2013) ο Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Sorrentino, παρουσιάζει την ταινία “Νιότη” (La Giovinezza) πάλι με θέμα την αναζήτηση του χαμένου χρόνου…