Απ’ όλες τις χώρες του Ευρώ, σε μας έτυχε ο κλήρος να παρέμβει η σήμερα αποκαλούμενη “Τρόϊκα”,  με ρυθμίσεις επί  ρυθμίσεων ολοένα αυστηροτέρων – που δεν θα έχουν τελειωμό, για τα νέα δάνεια – αλλιώς πως χορηγήσεις “στήριξης”, με χρόνο κηδεμονίας της, αγνώστου επί του παρόντος διαστήματος και το χειρότερο – αγνώστου αποτελέσματος δυστυχώς;

Αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ ευθύνονται αποκλειστικά για τη Λατινο-Αμερικανοποίηση της χώρας: Κυβερνήσεις, ημέτεροι, επιχειρηματίες, κυκλώματα, Τύπος, εργολάβοι, ξενοδόχοι, μεγαλο-εστιάτορες, και η λίστα συνεχίζεται μέχρις τελικής πτώσεως! Ο κοσμάκης δεινοπαθεί και όλοι οι παραπάνω ευημερούν!

Χαρακτηριστική εικόνα διαφθοράς δίνουν τα ανά τα κοσμικά – τουριστικά μέρη της Ελλάδας Πολεοδομικά γραφεία, με τις αντίστοιχες διευθύνσεις Πολεοδομίας:

Τα “λαδώματα” στις Πολεοδομίες

Διευθυντής Πολεοδομίας πάμπλουτος. Βρέθηκαν καταθέσεις 609.000 ευρώ που δεν δικαιολογούνται. Άλλος 1,5 εκ τραπεζικές καταθέσεις. Η διαφθορά στο δημόσιο τομέα είναι εμφανής και θα πρέπει να σταματήσει. Οι πολεοδομίες είναι υπ’ αρ. 1 στη διαφθορά, καθ’ όσον βρέθηκαν καταθέσεις που δεν δικαιολογούνται από το “πόθεν έσχες”. Ειδικά αυτό αφορά σε τουριστικούς προορισμούς υψηλής αντικειμενικής αξίας – και δεν είναι λίγοι αυτοί οι προορισμοί με πρώτη και καλύτερη τη Μύκονο, όπου υπάλληλοι των πολεοδομιών αυτών εισέπρατταν ως δώρο για την “τακτοποίηση” των υποθέσεων των ενδιαφερομένων, τεράστιες αμοιβές.

Τι μπορεί να γίνει; Τι μέλλει γενέσθαι επί το αρχαιοπρεπέστερον! Ζητάμε γαρ και τα μάρμαρα του Παρθενώνα πίσω, διαβάζω –  ή έστω να μας τα δανείζουν για κάποιο διάστημα σα να μπορούσαν αυτά τα βαριά αντικείμενα να μεταφερθούν εύκολα.
Όμως αυτό που πρέπει να ζητήσουμε είναι η παραγραφή του χρέους το οποίο έχει πέσει ως πέλεκυς βαρύς επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων!
Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μια λύση πρότεινε ο μεγάλος Έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης Από τη σκοπιά του Συνασπισμού η λύση αυτή είναι βιώσιμη και εφικτή. Όμως συνεπάγεται για τα δυο μεγάλα κόμματα την αποχώριση από το προσφιλές μας ευρώ, το Νατο, παραπέμποντας σε σύσφιξη σχέσεων με Ρωσία, Αραβικές χώρες. Πως αλλιώς να γίνουμε πιστευτοί;

Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερη μια δουλεία – όπως έχει πια εξελιχθεί, προς τους ισχυρούς του ευρώ ή η άρνηση πλέον να υπηρετούμε τα συμφέροντά τους. Το θέμα είναι αν θα μπορέσει η Ελλάδα να σηκώσει το φορτίο της επανόρθωσης και απαγκίστρωσης με τα πενιχρά μέσα που αυτή τη στιγμή διαθέτει – με τη “λαμογιά”, με τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, με όλα τα δεινά που σωρεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Ας σταθμίσει ο κυβερνών Πρωθυπουργός τα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να προκύψουν σε ένα ορατό – εγύς, μέλλον, για το ποια θα μπορούσαν να είναι τα κέρδη από τη πολιτική της επιβαλόμενης σκληρής λιτότητας.
Θα υπάρξει διέξοδος;  Ο Ελληνικός λαός περιμένει μια απάντηση – απόφαση. Αν δεν ξέρουν, ας πάμε σε δημοψήφισμα – γιατί όταν οι πολιτικοί αδυνατούν να προβλέψουν και να καθορίσουν το μέλλον, οι λαοί το μπορούν!
Αν είναι πεπεισμένος πως ναι, τότε ας συνεχίσουμε σ’ αυτό το δρόμο. Αν το ρίσκο είναι μεγάλο, με τις πιθανότητες εξόδου από την κρίση σε ορατό διάστημα, μικρές και η χώρα συνεχίζει να οδεύει “προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα“, τότε ίσως μια άλλη οδός που θα λέγεται πια “διαφυγής”, θα πρέπει να επιλεχθεί.

Μ’ αυτό το συγκεκριμένο πάντως επιτελείο συνεργατών -ιδίως για τη β΄περίπτωση – της εξόδου (διεξόδου), δεν είναι εφικτή μια ανόρθωση. Μόνο η υπουργός Υγείας άκουσα πως μείωσε τις δαπάνες κατά 10% ποσοστό αστείο για μια χώρα που η απάτη στην Υγεία έχει φθάσει σε ύψη που καθιστούν αναποτελεσματική κάθε προσπάθεια ανόρθωσης και αναβάθμισης του πάσχοντος συστήματος ΕΣΥ. Ένα παράδειγμα για το πόσο δύσκολη δουλειά χρειάζεται σε όλους τους τομείς.

Κατά τα άλλα η χώρα μοιάζει να οδεύει ολοένα σε μια λατινοαμερικανποίηση με τους φτωχούς να γίνονται ολοένα φτωχότεροι, τη μεσαία τάξη να δεινοπαθεί να τα βγάλει πέρα, τους πλούσιους όλο και πιο πλούσιους, τις Τράπεζες να προχωράνε σε πλειστηριασμούς λόγω ανείσπρακτων οφειλών! Είναι κοινωνία ισότητας αυτή; Ιδανικά για τα οποία έγινε η Γαλλική επανάσταση εν έτει 1789! Και σήμερα είμαστε στο 2010, ζώντας στη κοινωνία της Κατανάλωσης, του πλαστικού Χρήματος, της Τεχνολογίας, της προσφοράς πλείστων όσων Αγαθών!

Υ.Γ. Κοιτάζοντας πίσω σ’ αυτά τα χρόνια διαπιστώνεται πως κάπως οι πιο αδύναμοι έχουν ανακουφισθεί – κι αυτό μερικώς γιατί είναι τομείς που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν π.χ. η Υγεία, η Συνταγογράφηση (τα φάρμακα). Για τη μεσαία τάξη που δεινοπαθεί δεν έχει γίνει τίποτα παρά μόνον η θέσπιση των 100 δόσεων. Με τους φόρους όμως να ‘ναι πάντα δυσβάσταχτοι, πως να πληρωθεί επί 8 χρόνια – π.χ. (ανώτατο όριο δόσεων) η δόση, συν οι τρέχουσες οφειλές;