(Στο πάλκο της ζωής άλλο δεν ήμασταν
παρά φτωχοί σαλτιμπάγκοι...)
Αναχωρητές
Περάσαμε κι απ' την πόλη σας γνωρίσαμε τις ομορφιές της
κρασί φαΐ γευτήκαμε
τραγούδια και φωνές
φως μέσα σε γκρίζο φόντο
μα τώρα πια φεύγουμε σήμανε ο καιρός
Έχετε γεια πάντα να μας θυμάστε
κοντά σας φέραμε χαρές
λύπες καμία...
μα τώρα ήρθε η στιγμή

Έχετε γεια κινούμε για κει που από πριν ταχτήκαμε
να φθάσουμε μια μέρα
προσέξτε μαζί παίρνουμε μονάχα ένα δισάκι
πουκάμισο βαρύτερο το βιος μας για το δρόμο
για 'κεί πια ατενίζουμε τι άλλο να σας πούμε

Εκεί που μόνο σιωπή ακούγεται
σ' ένα άσπρο φως πέπλων
σώθηκαν πια τα γέλια
μονάχα κρύο φως από ψηλά σε ασημένιο τάσι
ριγούν ξεροί κορμοί κλαδιά χωρίς φύλλα
το φως γίνεται μαβί άλλοτε άσπρο
ολούθε σαν μια γάζα
ο ήλιος πουθενά και παγωνιά της νύχτας

Ήρθε πια τέλος
ο δρόμος πρότερα είχε χαραχτεί σιωπή για το που πάει
σταθμός εδώ ήταν o τελευταίος
γίναμε πια παρελθόν
στο χρόνο μέσα
της άμμου μια κουκκίδα - σε λίγο θα χαθεί.

Εξ αφορμής του έργου “Οι Σαλτιμπάγκοι” του Pablo Picasso, αλλά και του “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον” του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το τραγούδι “Είναι όμορφη η ζωή” συμπληρώνει με την αντίθεση που περιέχει – της απώλειας, το “Αναχωρητές“, αλλά και τους “Σαλτιμπάγκους“.

Ποίηση & Ζωγραφική