Ο Παζολίνι και ο Νεορεαλισμός

Αρχικά θιασώτης του ρεύματος αυτού, ο Πιερ-Πάολο Παζολίνι (1922 γ. – 1975 θ.) με τις ταινίες “Ακατόνε” (1961) και “Μάμα Ρόμα” (1962) – υπερβαίνει τα στενά πλαίσια που το ρεύμα έθετε: ήτοι μια ρεαλιστική απεικόνιση περιστατικών της ζωής απλών ανθρώπων, μιας απομακρυσμένης πραγματικότητας έξω από το περιβάλλον της πρωτεύουσας, εισάγοντας νέα στοιχεία υπέρβασης.

Νεορεαλισμός είναι ένα ρεύμα στον κινηματογράφο που προσχώρησαν πολλοί Ιταλοί και όχι μόνο, σκηνοθέτες. Τα θέματα του τα αντλεί από τις ιστορίες απλών ανθρώπων στις παρυφές ενός βιομηχανικού αστικού ή επαρχιακού περίγυρου τοποθετώντας τες πάντα σε ένα δραματικών τόνων σκηνικό.

Ο πρώτος διδάξας – θεμελιωτής στην Ιταλία, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι με τις ταινίες “Ρώμη Ανοχύρωτη Πόλη”, “Στρόμπολι” κ.ά. επεξεργάστηκε με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τις ιστορίες της κινηματογραφικής του αφήγησης.

Ο Παζολίνι προχώρησε πιο πέρα τον νεορεαλισμό προσδίδοντας του ένα είδος σουρεαλισμού. Παράδειγμα είναι η ταινία “Πουλιά και πουλάκια” (Uccellacci e Uccellini) 1966, που ναι μεν ακολουθεί το δρόμο του Νεορεαλισμού υπερβαίνοντας τον με την προσθήκη σουρεαλιστικών στοιχείων – το ίδιο παράδειγμα υπέρβασης αποτελεί και το “Λα Στράντα” του Φελίνι.

Στις κατοπινές του ταινίες στο τέλος της δεκαετίας του ’60, ο Παζολίνι, υπερβαίνει τα εσκαμμένα δίνοντας μια νέα ώθηση στο ρεύμα αυτό με την είσοδο του σουρεαλισμού – με κατ’ εξοχήν αντιπροσωπευτικές ταινίες “Θεώρημα” (Teorema /1968) και “Χοιροστάσιο” (Porcile /1969) – ξεφεύγοντας από τη φόρμα του νεορεαλισμού, με την εισαγωγή έντονων στοιχείων σουρεαλισμού και ασχολούμενος σ’ αυτές τις ταινίες όχι με την εργατική αλλά με την αστική τάξη.

Το συγγραφικό του έργο Τα παιδιά της ζωής (Ragazzi di Vita), κινείται παράλληλα με τις ταινίες του “Ακατόνε” (1961), “Μάμα Ρόμα” (1962) και “Ρικότα” (Ricotta) (μικρού μήκους / 1963) στις οποίες αναπτύσσει τη δική του φόρμα του νεορεαλισμού ξεχωρίζοντας απ’ τον Ρομπέρτο Ροσελίνι και άλλους κατοπινούς σκηνοθέτες.

Ενώ ο Ροσελίνι φωτίζει τις ζωές απλών ανθρώπων, ο Παζολίνι προσπαθεί να φωτίσει τις ζωές του υποκόσμου στην πρώτη περίοδο των αρχών του ’60. Τα “Παιδιά της Ζωής” είναι ένα ορόσημο στη διακαή επιδίωξη του να φωτίσει τη ζωή του περιθωρίου, μια αποφασιστική στροφή προς το είδος αυτό.

Το βιβλίο δέχθηκε πολλές κριτικές όπως και κάποιες απ’ τις ταινίες του που λογοκρίθηκαν. Η κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών το κατηγόρησε ως άσεμνο. Το ΚΚΙ – του οποίου διετέλεσε μέλος κάποια χρόνια (1947 ~ 1949), το χαρακτήρισε επιτηδευμένο, με απουσία θετικών ηρώων, χωρίς προοπτικές.

πληροφορίες / άρθρο wikiwand.com/en/Ragazzi_di_vita