Η Όπερα

Από Αλεξάντρ Εβαρίστ Φραγκονάρ - Έργο αυτού που το ανεβάζει, CC BY-SA 2.0 fr, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=10280932

Όπερα σύνθεση μουσικής W. A. Mozart – σε 2 πράξεις με 5 σκηνές έκαστη

Ο Ντον Τζοβάνι, ένας νεαρός, αλαζόνας, και ερωτικά επιπόλαιος ευγενής, καταχράται και εξοργίζει όλους τους χαρακτήρες του έργου μέχρις ότου συναντά κάτι που δεν μπορεί να σκοτώσει, να δείρει, να αποφύγει, ή να ξεγελάσει.

Ο Ντον Τζοβάνι (Κ. 527. Πλήρης τίτλος: Il dissoluto punito, ossia il Don Giovanni – Ντον Τζοβάννι, η τιμωρία του ακόλαστου) είναι μια όπερα σε δύο πράξεις με μουσική του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και Ιταλικό λιμπρέτο του Λορένζο ντα Πόντε. Βασίζεται στον θρυλικό Δον Ζουάν, έναν φανταστικό γυναικοκατακτητή ελευθέρων ηθών, του Ισπανού συγγραφέα Τίρσο ντε Μολίνα. Έκανε πρεμιέρα την 29η Οκτωβρίου 1787, από την Ιταλική όπερα της Πράγας στο Εθνικό Θέατρο (της Βοημίας), που τώρα ονομάζεται Θέατρο των Τάξεων. Το λιμπρέτο του Ντα Πόντε έχει χαρακτηριστεί ως “dramma giocoso“, ένα κοινό είδος όπερας στα μέσα του 18ου αιώνα που είχε μικτά δραματικά και κωμικά στοιχεία. Ο Μότσαρτ καταλόγισε το έργο ως όπερα μπούφα. Μολονότι μερικές φορές θεωρείται ως κωμική όπερα, στην πραγματικότητα είναι συνδυασμός με στοιχεία κωμωδίας, μελοδράματος και υπερφυσικού. Ο Ντον Τζοβάνι γενικά θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα του Μότσαρτ και μία από τις μεγαλύτερες όπερες όλων των εποχών, και έχει αποδειχθεί καρποφόρο θέμα για τους συγγραφείς και τους φιλοσόφους.

Οι Ρόλοι

• Ντον Τζοβάννι, ένας νεαρός, αλαζόνας γυναικοκατακτητής ελευθέρων ηθών: Βαρύτονος.
• Κομεντατόρε (Ντον Πέντρο): μπάσος
• Ντόνα Άννα, η κόρη του Κομεντατόρε: Σοπράνο.
• Ντον Οτάβιο, ο αρραβωνιαστικός της Ντόνα Άννας: Τενόρος
• Ντόνα Ελβίρα, μία γυναίκα από το Μπούργος που την εγκατέλειψε ο Ντον Τζοβάννι: Σοπράνο
• Λεπορέλο, ο υπηρέτης του Ντον Τζοβάννι: Μπάσος
  • Μασέτο, ένας χωρικός: Μπάσος
  • Ζερλίνα, η αρραβωνιαστικιά του Μασέτο: Σοπράνο
  • Χορωδία: χωρικοί, υπηρέτες, νεαρές κοπέλες, μουσικοί, δαίμονες

Ηθικό δίδαγμα

Αυτό είναι το τέλος του κακοποιού: ο θάνατος ενός αμαρτωλού πάντα αντικατοπτρίζει τη ζωή του» (“Questo è il fin di chi fa mal, e de ‘perfidi la morte alla vita è semper ugual”)