H ζωή του φωτογράφου Phillippe Halsman που έκανε 100 εξώφυλλα στο Life μετά την έξοδο του από την Αυστρία για τις ΗΠΑ όταν αποφυλακίστηκε με χάρη.

Τίτλος: Jump!
Σκηνοθεσία: Joshua Sinclair
Σενάριο: Ryan James, Joshua Sinclair
Πρωταγωνιστούν: Ben Silverstone, Patrick Swayze (^{1952-2009 /57}), Martine McCutcheon, Heinz Hoenig
Έτος: 2007
Είδος: Δραματική, Βιογραφία, Πόλεμος Β΄
Διάρκεια: 102΄
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Άνω Αυστρία, Λιντς – Αυστριακές Άλπεις
Τιμητικές διακρίσεις: Καλύτερος νέος ηθοποιός Ben Silverstone Υποψηφιότητα Undine Awards 2008

Σύνοψη: Το 1928 η Αυστριακή Αστυνομία συλλαμβάνει τον Φίλιπ Χάλσμαν για πατροκτονία – ότι σκότωσε τον πατέρα του κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής στο βουνό. Την υπεράσπιση του αναλαμβάνει ο Εβραίος δικηγόρος Ρίτσαρντ Πρεσμπέργκερ.

Υπόθεση:

Στη δεκαετία του ’20 ο νεαρός φωτογράφος Phillippe Halsman πηγαίνει εκδρομή στις Αυστριακές Άλπεις με τον πατέρα του με τον οποίο δεν τα πηγαίνει καλά εξ αιτίας του δύστροπου χαρακτήρα του τελευταίου ο οποίος γλιστράει και πέφτοντας στο ποτάμι κτυπάει στο κεφάλι και μένει καθηλωμένος δίπλα στα παγωμένα νερά.
Ο γιος του τρέχει να φωνάξει για βοήθεια στην επιστροφή του όμως ο πατέρας του είναι νεκρός χτυπημένος στο μέτωπο με αιχμηρό αντικείμενο .

Στη δίκη που ακολουθεί, ο γιος κατηγορούμενος για φόνο, με τη βοήθεια του Εβραίου δικηγόρου του Richard Pressburger γλυτώνει μεν το θάνατο αλλά καταδικάζεται σε κάθειρξη στις φυλακές του Ίνσμπρουκ απ’ όπου βγαίνει με χάρη από τις Αυστριακές Αρχές, καταφεύγοντας στην Αμερική για να γλυτώσει απ’ το διωγμό των Εβραίων που ήδη έχει ξεκινήσει.

Πρόκειται για μια αληθινή δίκη παραπλάνησης, μια “δικαστική πλάνη”. Γι’ αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ένοχος ο γιος, είναι για το ότι καθυστέρησε να τείνει χείρα βοηθείας στον πατέρα του καθώς γλιστρούσε για να πέσει στα νερά όπου θα κτυπούσε μένοντας σχεδόν αναίσθητος όταν τον αποτελείωσε ένας ντόπιος χωρικός για να του πάρει το πορτοφόλι.
Ατμόσφαιρα πολύ πετυχημένη στο έργο, του εκκολαπτόμενου Ναζιστικού φρονήματος και του μίσους που ξεκινούσε για τους Εβραίους – με τις συναντήσεις των ένστολων με κόκκινα περιβραχιόνια Ναζί, του κόσμου που αποδοκίμαζε λοιδορώντας απειλητικά τον κατηγορούμενο – καθώς είχε γίνει γνωστή η Εβραϊκή του ταυτότητα, κάθε φορά που προσερχόταν στο δικαστήριο.

Ωραία φωτογραφία, ειδικά στις Αυστριακές Άλπεις,  ηθοποιία – ειδικά του πρόσφατα χαμένου σπουδαίου ηθοποιού Πάτρικ Σουέζι υποδυόμενος τον δικηγόρο που κι εκείνος χρειάζεται να πεισθεί για την αθωότητα του πελάτη του κατόπιν της εξέλιξης την ακροαματικής διαδιασίας και τις ενοχοποιητικές καταθέσεις των παραπλανημένων μαρτύρων. Το ακροατήριο έχοντας πεισθεί για την ενοχή του κατηγορούμενου – ιδίως όταν τονίσθηκε στη δίκη ότι ο πατέρας – θύμα, εκτός από τον κοινωνικό και γαλαντόμο χαρακτήρα του! – έπασχε από την καρδιά του και ο γιός δεν κουβαλούσε τις αποσκευές του στην εκδρομή τους στο βουνό! – η γνώμη του κληθέντος  ψυχιάτρου περί Οιδιποδείου Συμπλέγματος του κατηγορουένου, έγινε ανεφύλακτα δεκτή.

Ακόμη κι ο Φρόϋντ δέχθηκε τηλεφώνημα του δικηγόρου εξηγώντας του τη δυσμενή εξέλιξη – να παραστεί στη δίκη για να αναιρέσει την επίκληση της θεωρίας του ψυχιάτρου περί Οιδιποδείου συμπλέγματος για να θεμελιώσει το κατηγορώ του εισαγγελέα  – για να ξεκαθαρίσει πως είναι μια θεωρία όχι γενικά εφαρμόσιμη – κάτι που δεν έγινε δεκτό στο δικαστήριο ούτε καν η αντίστοιχη επιστολή του Φρόϋντ!

Πρόεδρος, εισαγγελεύς κι αυτοί με τον αντισημιτισμό τους είχαν σταθεί ενάντια στη κάθε προσπάθεια του δικηγόρου να αθωωθεί ο κατηγορούμενος νεαρός πελάτης του.

Πρόκειται για ένα έργο για τις διαταραγμένες σχέσεις πατέρα-γιού, για τη δύστροπη – αυταρχική συμπεριφορά ορισμένων, για τη μεροληπτικότητα του κόσμου που ξεγελιέται απ’ τα φαινόμενα, για τις ενδόμυχες αυτο-κατηγορίες, παραλήψεις και δισταγμούς.

Ένα έργο εποχής, ένα ακόμη βαρύ κατηγορώ στη βαρβαρότητα του ναζισμού, στην αδράνεια των υπολοίπων κυβερνήσεων όταν ο Ναζισμός από τη δεκαετία του ’20 κέρδιζε έδαφος στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης – μια ακόμη αδιάσειστη μαρτυρία για τον απηνή διωγμό που υπέστησαν οι Εβραίοι κάτω από τη λυσσαλέα μανία του Χίτλερ που εξέφρασε μια (δικαιολογημένη κατά ένα μικρό ποσοστό και αδικαιολόγητη κατά το μεγαλύτερο) απλή δυσαρέσκεια των κατοίκων των αντίστοιχων χωρών ενάντια στους Εβραίους – για να τη μετατρέψει σε Ολοκαύτωμα.